วีรพร นิติประภา
รางวัลซีไรต์ ปี พ.ศ.2558
คำโปรยบนปก ฉบับพิมพ์ครั้งแรก ปี 2556 "น้ำเน่า ร้าวราน สามเส้า เพ้อฝัน มายาคติแสนธรรมดาของเรื่องรักกับความขัดแย้ง"
นวนิยายเรื่องราวความรักโรแมนติกที่มีเสน่ห์ตรงความสามารถในการผสมกับความเป็นน้ำเน่าได้อย่างลงตัว บรรยายเรื่องราวไปอย่างช้าๆ เนิบนาบ แฝงไว้ด้วยความสวยงามของภาษาที่ใช้บอกเล่าเรื่องราว อารมณ์ ความรู้สึก บรรยากาศรอบข้างได้อย่างแยบยล ช่วยให้นวนิยายดำเนินเรื่องไปอย่างมีสีสัน เวิ่นเว้อ เยอะจัด ทีลีลาการใช้ภาษาไทย "มีเสน่ห์" อย่างร้ายกาจ จนผมต้องกลับมาอ่านซ้ำอีกรอบหนึ่ง หลังจากที่พึ่งอ่านจบไป...
ชาลียาและปราณมักหาเวลาอยู่ด้วยกันทุกวันจันทร์ อันเป็นวันที่ชารียาจะทำกับข้าวเมนูหลากหลายทั้งอาหารฝรั่ง ไทย เวียดนาม หลังจากนั้นทั้งคู่ก็จะพักผ่อนนอนอ่านหนังสือคนละเล่ม คลอเคล้ากับบทเพลงออเคสตร้าของบีโทเฟ่น โมซาด และอื่นๆอีกหลายบทเพลง ใช้เวลาเล่นกับแมวคุณเยลโล่ หยอกล้อกันตามประสา แล้วตบท้ายด้วยการดื่มซังกรียารสงานวัดขณะท้องฟ้ากำลังโพล้เพล้...(แหม...ช่างน่าอิจฉา !...#$%)
ชารียานั้นค่อนข้างจะเป็นอาร์ทติสหน่อยๆ เธอมีความรักหลายครั้ง และจริงจังกับทุกครั้ง ทั้งกับธนา นที และปราณ
ปราณเป็นคนพูดน้อย จริงใจ และหวงชารียาอยู่บ้างในบางอารมณ์ เขาเป็นนักดนตรีเคยสัมผัสกับนักดนตรีร็อคอย่างอาภัทร นักกีตาร์หนุ่มลูกหนึ่ง ผู้ทรนง ซึ่งปลูกฝังและชักนำให้ปราณเปลี่ยนบุคลิคเป็นผู้ชายห้าวหาญ อาภัทรนั้นตอนหลังชีวิตเปลี่ยนแปลงอย่างที่สุด...!
ลองหามาอ่านกันดูครับ รับรองจะติดใจ...
No comments:
Post a Comment