ผม-พ่อ-แม่
17 ธันวาคม 2549 ผมและเหมียวน้อยเดินทางไป อ.บ้านไผ่ เพื่อถ่ายรูปให้พ่อกับแม่ในวันซ้อมรับปริญญา
พ่อของผม เริ่มเรียนปริญญาโท ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิตในวัย 57 ปี ด้วยเหตุผลง่ายๆ คือ "เรียนเอาใบปริญญา เอาไว้ขู่คนเล่นๆ" ซึ่งนั่นเป็นคำพูดเล่นของพ่อเมื่อ 2 ปีที่แล้ว
ผมสังเกตดูพ่อเวลาผมกลับบ้าน พ่อมีความตั้งใจมาก ตอนบ่ายพ่อจะนั่งอ่านหนังสือเรียนของพ่ออย่างใจจดใจจ่อ สวมแว่นตา ทำการบ้าน พ่อแบ่งเวลาได้ดีมาก พ่อบริหารโรงเรียน ไปทุ่งนา และเรียนในวันเสาร์-อาทิตย์ที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง (บ้านไผ่) พ่อเคยบอกว่าอยากเป็น "ผู้ประเมินสถานศึกษา"
พ่อเป็นคนหนึ่งที่เป็นแรงผลักดันให้ผมเรียนจนจบปริญญาโทวิทยาการคอมพิวเตอร์ ในครั้งนั้นผมเรียนผ่านไป 1 ปี พร้อมกับเกรดที่ดูเหมือนจะไม่รอด... และเริ่มจะท้อถอย บางครั้งผมระบายให้พ่อกับแม่ฟังว่าไม่แน่ใจว่าจะเรียนต่อจนจบได้หรือไม่ พ่อกับแม่บอกว่า "มาได้ครึ่งทางแล้ว ต้องไปต่อให้จบสิ" หลังจากนั้นผมรวบรวมพลังใจที่มีอยู่ตั้งใจเรียนจนจบ ผมรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองมาก และวันนี้ผมดีใจแล้ภูมิใจในพ่อมากเช่นกัน
พ่อเป็นแบบอย่างของผู้ที่จะพูดว่า "ไม่มีใครแก่เกินเรียน"...
ผมรักพ่อครับ...
No comments:
Post a Comment